Pozytywny wpływ huśtania

Objawy dysfunkcji układu przedsionkowego:

Dziecko z nadaktywnością na ruch może:

• reagować nerwowo, także emocjonalnie, na zwyczajny ruch;

• nie lubić zajęć ruchowych, takich jak bieganie, jazda na rowerze, jazda na sankach lub taniec;

• na placu zabaw unikać takich urządzeń jak huśtawki, zjeżdżalnie, drabinki czy karuzele;

• poruszać się ostrożnie i powoli;

• preferować pozycję siedzącą, unikać ryzykownych ruchów;

• czuć się niepewnie na schodach, trzymać się ścian lub poręczy;

• odczuwać nudności w samochodzie, samolocie, w windzie lub na ruchomych schodach;

• nie mieć poczucia stabilności grawitacyjnej- strach przed upadkiem odczuwany jest przez niego jako lęk pierwotny;

• wymagać nieustannego fizycznego wsparcia od dorosłego.

Dziecko z podaktywnością na wrażenia dotykowe może:

• nie zauważać ruchu bądź mu się nie sprzeciwiać;

• kiedy już raz zacznie, przez długi czas nie przestawać się bujać, bez uczucia zawrotów głowy;

• nie rejestrować uczucia spadania lub utraty równowagi, a w związku z tym nie chronić się należycie przed upadkiem;

Dziecko, które poszukuje dodatkowych bodźców motorycznych, może:

• łaknąć intensywnego, szybkiego ruchu obrotowego (bujanie się/ kręcenie na krzesłach, skoki na trampolinie, jazda kolejką górską, bieganie wokół przedmiotów) i nie mieć przy tym zawrotów głowy;

• poszukiwać dreszczyku emocji, zachowywać się w sposób ryzykowny, na przykład lubić przejeżdżać przez progi zwalniające czy skakać z dużej wysokości;

• odczuwać potrzebę nieustannego ruchu (kołysanie, kręcenie, obracanie, skakanie, potrząsanie rękoma, lub głową, nadmierna gestykulacja), by móc normalnie funkcjonować; a także mieć problem z usiedzeniem w miejscu;

• lubić zwisać głową w dół;

• lubić bujać się bardzo wysoko przez dłuższy czas.

Dziecko ze słabą dyskryminacją ruchową może:

• często spadać z krzeseł, upadać podczas ruchu lub stania;

• łatwo tracić poczucie kierunku przy obracaniu lub zmianie kierunku;

• nie przewidywać, kiedy powinno przestać się bujać, kontynuując czynność, aż poczuje nudności;

Dziecko z dyspraksją może:

• mieć trudności z wyobrażeniem sobie, planowaniem i wykonaniem złożonych, nieznanych wcześniej sekwencji ruchów;

• mieć problemy z dużą motoryką i przez to dziwnie się poruszać;

• nie potrafić wykorzystać nabytych już umiejętności, by sprostać nowemu zadaniu.

Joanna Rybacka
Magister fizjoterapii, absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Specjalizuję się w pracy z niemowlętami oraz dziećmi starszymi. Posiadam ponad 13 letnie doświadczenie pracy w zakresie rehabilitacji neurologicznej.
Jestem Terapeuta neurorozwojowym. Celem mojej pracy jest wczesne wspomaganie rozwoju dziecka, stosując interdyscyplinarne podejście umożliwiające objęcie holistyczną opieką dziecko oraz rodzinę.

Bibliografia:

1. Carol Stock Kranowitz, Nie-zgrane dziecko. Zaburzenia przetwarzania sensorycznego- diagnoza i postępowanie. Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2011
2. Carol Stock Kranowitz, Nie-zgrane dziecko w świecie gier i zabaw. Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2011
3. Lindsey Biel, Integracja Sensoryczna. Skuteczne strategie w terapii dzieci i nastolatków. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2015
4. Martin Grunwald, Homo Hapticus, Dlaczego nie możemy żyć bez zmysłu dotyku, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2019